Dag 31 Woensdag 27 mei 2015 Mansilla de la Mulas - Hospital de Orbigo, 67 km, totaal 2.477 km

Gisteravond hebben we in ons hotel gezellig nog even nagetafeld met Mitsuyo (Japan), Dennis (Canada) en Hans (Denemarken), alledrie lopers, je ziet trouwens niet zoveel fietsers. Na een prima nachtrust zaten we om 8.00 u alweer op de fiets naar Leon. Het was erg fris, maar het zou een dag met "warme" ontmoetingen worden. We kwamen rond 9.30 u in Leon aan en omdat  ik (Cor) nog steeds aangifte moest doen van verlies/diefstal van mijn telefoon lieten we ons hierover informeren bij het VVV. We moesten dus echt aangifte doen bij de politie. Bij het politieburo aangekomen moesten we bij de ingang wachten, want iedere bezoeker kreeg een nummertje om vervolgens in de wachtkamer zijn beurt af te wachten. Voor ons werd een uitzondering gemaakt en werden we via een "tolk" naar een kamer gedirigeerd waar een agent onze aangifte zou afhandelen. Natuurlijk was er een taalprobleem, dus kwam de agent met het idee om middels een vertaalprogramma, eerst Engels - Spaans, maar later Nederlands - Spaans. Eerst inspreken en daarna volgde de vertaling, niet altijd de correcte vertaling, maar met wat extra toelichting lukte het uiteindelijk een verklaring op papier te krijgen, ondertekend en wel. Rob kon het natuurlijk niet laten om tussendoor een foto te maken, daarvoor kreeg hij een waarschuwing om dat niet meer te doen. De sfeer bleef echter heel prettig en uiteindelijk gingen wij niet alleen met de verklaring naar huis, maar ook nog met een officiele stempel van het politieburo in ons credential (pelgrimspaspoort). Na de bezichtiging van de gotische Catedral De Santa Maria zaten we een broodje te eten en kwamen we in gesprek met een groep "oudere" Nederlanders die met een bus een rondreis door Spanje maakten. Vol bewondering luisterden ze naar ons verhaal, ze vroegen nog net niet om handtekeningen. Na nog wat rondgedwaald te hebben en genoten te hebben van het provinciehuis en van het door Gaudi ontworpen Casa de Botines stapten we weer op de fiets om onze tocht voor te zetten. Onderweg namen we zoals elke dag in een klein dorpscafe een kopje koffie met broodje. Nadat we afgerekend hadden werden we bij de fietsen aangesproken door een man die vroeg of we de kerk wilden bezichtigen. Natuurlijk wilden we dat, we waren er al geweest, maar zoals vele andere kerken onderweg was ook deze gesloten. Inmiddels had zich ook een oudere vrouw bij ons gevoegd en samen gingen we naar binnen. De twee lieten ons vol trots alles zien, zelfs het kerstkind werd uit de kast gehaald. Het was werkelijk een prachtige kerk in al zijn eenvoud. Eenmaal weer op de fiets genoten we nog lang na van deze "warme" dag.

*** De politie kan je beste vriend zijn, zelfs in Spanje **